เมื่อวานนี้เป็นวันหมั้นของเพื่อนรัก เธอกับชุดสีชมพูขาวดูสดใสไม่ต่างจากครั้งแรกที่เจอเธอตอนปี 1 ยังจำได้ดี ก็เธอนั่งอยู่ข้างๆตอนบายสีรับน้อง
เธอเป็นคนร่าเริง ช่างคุย แต่ซุ่มซ่ามนิดหน่อยมั้ง ก็ขนาดเดินอยู่ดีๆ
ยังสะดุดล้มตกคูที่มหาวิทยาลัยได้เลย ยังมีตอนงานออกร้านอีก เดินชนหุ่นปูนปั้นล้มแตกหมดแถว และ ก็ยังมีอีกมากมาย สำหรับวีรกรรมของเธอ
แต่ไม่ว่าเธอจะซุ่มซ่ามแค่ไหน ทำไมผมก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆเธอ
เธอคงไม่รู้หรอกว่าทำไมเราถึงได้ทำงานอยู่บริษัทใกล้กัน จริงๆแล้วก็แค่อยากมีโอกาสได้นั่งคุยตอนนั่งรถเมล์กลับตอนเย็น
ด้วยกันแค่นั้นเอง ทุกเช้าเธอจะรู้ไหมนะว่ามีคนคอยลุ้นชะเง้อมองเวลารถเมล์จอดป้ายปากซอยบ้านเธอ
จนเธอเจอเขา โอกาสเจอ คุยกันก็แทบหาไม่มี แต่ก็ดีไปอย่างเธอไม่ต้องนั่งร้อน และเหม็นควันไอเสียรถอีก
พยายามหาเหตุผลเพื่อบอกเธอว่า ไปร่วมงานหมั้นเธอไม่ได้ แต่ก็พูดไม่ออก เพียงแค่เธอโทรมาบอกว่า "มางานหมั้นเรานะ"
มันเหมือนกับอยู่คนเดียวในห้องมืด ไม่รู้ซิบอกไม่ถูกเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี
คงต้องโทษตัวเอง แค่บอกความในใจกับคนที่เราแอบรักมา 8 ปียังไม่กล้า และคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

แอบชอบ..ชื่นชม..เมื่อแรกพบ
แอบสบ..สายตา..เธอรู้ไหม
แอบส่ง..ข้อความ..ภายในใจ
แอบรัก..ต่อไป..จนหมดลม

เคยเป็นเหมือนกันเลย แอบรักเขา จนเขาไปมีแฟนแล้ว ก็ยังรักเขาอยู่ เฮ้อ..น่าเศร้าจริง ๆ เนอะ 7 ปีมาแล้วก็ยังไม่ลืมซะที

ไม่ว่าจะวันนั้นหรือวันนี้
ความรู้สึกดีๆยังไม่จางหาย
อาจฝังตัวลึกอยู่ข้างใน
แต่ไม่ลดน้อยลงไปตามเวลา

เป็นเหมือนกันคะ ตอนนี้ เข้าใจคะ แต่ก้อน่ายินดีกะเค้านะคะ เห็นคนที่เรารักมีความสุข@ToT@

คนเรารักกัน..ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้

บางทีระยะห่างที่พอดี จะดีกว่าเจอกันทุกวันนะคะ

so sad...

อ่านแล้วซึ้ง แกมเศร้า แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมถึงอดทนรอมาถึง 8 ปี อาจจะมีหลายเหตุผล แต่ยังไง เธอก็จะเป็น ความทรงจำที่อบอุ่นของคุณตลอดไป

อ่านแล้วก็สงสารจัง...
เราเองก็ยังรู้สึกดีๆ กับคนคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่เลิกกันไปสัก 2 ปีแล้ว แต่เวลามีอะไรก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ตลอด เฮ้อ...

เศร้าจังนะ เอ้อ! น่าเสียดายที่ไม่ได้บอกเจ้าตัวเค้า แต่ก็เก็บความรู้สึกดี ๆเอาไว้นะค่ะ ป้าก็เคยเป็นเข้าใจดีค่ะ ฮือๆ

เศร้า เข้าใจดีค่ะ :(

เป็นอยู่ค่ะและคงจะเป็นไปอีกนาน ของอย่างนี้มันลืมกันยากหนิเนอะ พยายามเข้านะค่ะระยะทางและระยะเวลาจะทำให้คุณค่อยๆคิดถึงเขาอย่างไม่ทรมานได้

ระยะห่างเป็นเรื่องสำคัญ
ดวงจันทร์จะดูสวย เมื่อมองจากโลกของเรา

ของเราก็เคยเป็น ความรักไม่มีเหตุผลใดๆ มาอธิบายได้ รักเพราะรัก เกลียดเพราะเกลียด มันเหมือนมีสิ่งกำหนดไว้ เรียกว่าพรหมลิขิตไง อยากให้คุณบอกเขาถ้ามีโอกาส ความรู้สึกดีๆ ไม่เคยทำร้ายใคร วันหนึ่งเราจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ทำอะไรที่เราฝันไว้ การที่ได้รักใครซักคนเป็นพรอันหนึ่งที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับ แต่การได้รับความสุข หรือทุกข์จากความรักเป็นเรื่องของแต่ละบุคคลที่จะได้รับ

บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็หาคำมาอธิบายไม่ได้ครับ ได้แต่ยอมรับ บางครั้งการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขก็อาจจะเพียงพอ ถึงแม้คนคนนั้นจะไม่ใช่เรา แต่ถ้าเขารักกันดี ก็น่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี
อาจจะไปทุกข์แล้ว มันคงคล้ายคล้ายกับมีความทุกข์บนความสุขของคนที่เรารัก ใยเราไม่เลือกที่จะมีความสุขบนความสุขล่ะครับ

ถือว่าโชคดีนะคะที่อย่างน้อยก็เคยได้รักใครสักคนมาตั้ง 8 ปี