-------++++++-----------

ในวันที่เหนื่อยล้า อ่อนแรง
เคยไหมกับการได้ลองปล่อยจิตใจให้ว่างเปล่า
ให้สมองไม่ต้องถูกทำงานหนักเหมือนเครื่องจักรกล
แล้วให้ตัวเองได้เพลิดเพลินไปกับโลกแห่งจินตนาการ
หรืออาจจะเป็นโลกแห่งความทรงจำ ในคืนวันที่งดงาม
ที่เมื่อใดก็ตามยามที่หัวใจถูกเชื่อมต่อไปยังร่างกายตัวเองที่เริ่มอ่อนแรงลง
เหตุการณ์ที่ผ่านมา จินตนาการ ความหวัง ความฝัน
มันจะกลับกลายมาเป็นยาช่วยทำนุบำรุงหัวใจ
สร้างพลังกายให้กลับมาเข้มแข็งเหมือนดังเดิม

และเช่นกันในขณะนี้
ที่รอบกายของฉันเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างเต็มตื้น สราญใจ เบิกบานกันอยู่นี้
ตัวฉันเองกลับเป็นสิ่งตรงข้ามกัน
หัวใจที่เคยพองคับตัว เหลือแค่เพียงก้อนเนื้อที่อาจจะเล็กไปกว่ากำมือของตัวเอง
ความฝัน จินตนาการ ที่คอยเป็นตัวกระตุ้นให้ตัวฉันคิด ให้ตัวฉันติดสินใจกระทำ
เหลือเพียงเป็นแค่ความฝันที่ตัวฉันเองอีกนั่นแหล่ะ ที่จับตั้งวางอยู่กับที่เฉย ๆ เสียอย่างนั้น อย่างหาเหตุผลอะไรมาเอื้อนเอ่ยไม่ได้

เมื่อเป็นเช่นนี้
สิ่งที่จะช่วยทำลาย สลัด ความรู้สึกแบบนี้ออกไปจากตัวฉันได้
คือการนั่งอยู่กับที่ และปิดม่านตาทั้งสองลงอย่างช้า ๆ
ปล่อยให้หัวใจได้เดินทางไปจูงมือความคิด ชักชวนความรู้สึก ออกไปเที่ยวยังที่อื่นเสียบ้าง
ไม่ให้มาคอยจ่อมจมอยู่กับสิ่งเดิม ๆ ดังเช่นทุกวันที่ผ่านไป
โดยฉันอาศัยไอ้ตัวที่เรียกว่า "ความทรงจำ" เนี่ยแหล่ะ
เป็นสิ่งที่จะมากล่อมเกลาทั้งหัวใจ ความคิด ความรู้สึก ให้มันกลับมามีพลัง มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไปได้อีก

"ความทรงจำ" ที่ว่านี้
ตัวฉันเองก็ค่อนข้างที่จะคัดสรรประสบการณ์ที่ได้มีโอกาสเจอกับตัวฉันเองมากอยู่เหมือนกัน
เพราะถ้าเลือกเอาแต่ความทรงจำที่มันเคยได้ทำร้ายตัวฉันเองมาครั้งหนึ่ง
และมาคราวนี้ฉันเลือกที่จะเอาความทรงจำนั้นย้อนกลับมาคิดถึง....นึกถึงอีก
ไม่แน่...ว่ามันอาจจะมาทำร้ายฉันอีกเป็นครั้งที่สอง หรือสาม หรือต่อ ๆ ไปอีกก็ได้
แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่า "ความทรงจำในเรื่องราวที่ไม่ดี" มันจะเลวร้ายไปเสียทุกเรื่องหรอกนะ
บางครั้งเมื่อในอดีต
มันอาจเคยเป็นเหตุการณ์ที่ได้ทำร้ายจิตใจ ความรู้สึกของเรามาแล้วครั้งหนึ่ง
แต่ในวันนึงข้างหน้า
ความทรงจำนั้น ๆ อาจจะกลายมาเป็นครูของเราที่คอยตอกย้ำ เตือนใจ และยับยั้ง ไม่ให้เราได้ทำ หรือไม่ให้มันเกิดซ้ำเกิดซ้อนขึ้นอีก

เชื่อว่าหลาย ๆ คน คงเคยเกิดอาการแบบนี้
แต่จะมีใครสักกี่คน
เคยได้ลองถาม ได้ลองพูดคุยกับตัวเอง
กับหัวใจ กับความคิด กับความทรงจำของตัวเองบ้างหรือเปล่า
ในหนึ่งชีวิตที่ยังมีลมหายใจ สามารถรับรู้ทุกอย่างได้ดีอยู่
มีเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาอะไรบ้าง ที่ได้เก็บ ได้บันทึก ไว้เป็นคืนวันของความสวยงาม
และพอที่จะใช้เป็นเครื่องมือ สำหรับการต่อสู้กับตัวเอง ยามที่เริ่มรู้สึกว่า "ตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้วนะ"

และสำหรับฉันเอง
ถ้าจะใช้คำถามนี้ ย้อนกลับมาถามที่ตัวเองว่า
แล้วฉันล่ะมีคืนวันของความสวยงาม ที่เก็บไว้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำบ้างไหม
คำตอบที่ได้ ก็เห็นจะเป็นที่ว่า
"ตัวฉันเองมีทั้งคืนและวันที่ปะปนไปด้วยทั้งความสวยงาม และความบั่นทอนใจ"
เพียงแต่ฉันจะเก็บแยกไว้เป็นสัดเป็นส่วน
สำหรับความทรงจำด้านความสวยงาม
ฉันจะมีขวดโหลใส ๆ ติดโบว์สวย ๆ รอไว้สำหรับการบรรจุสิ่งเหล่านั้นลงไป
เพื่อที่ว่าเวลาจะหยิบขึ้นมาใช้ ก็สามารถเลือกคืนวันที่สวยงามเหล่านั้นขึ้นมาใช้ได้ง่ายหน่อย
ส่วนความทรงจำด้านความบั่นทอนใจ
ฉันเลือกที่จะเก็บไว้ในกระเป๋าที่มีกุญแจสำหรับล็อคได้
เพื่อที่ว่าเวลาฉันได้ไปพานพบคืนวันที่มันสร้างความบั่นทอนใจ ฉันจะได้จับมันยัดเข้าไปในกระเป๋ารีบล็อคกุญแจ
เพื่อนำไปเก็บยังจุดที่ลึกที่สุดของหัวใจ และฉันก็จะไม่ย่างกายเข้าไปใกล้บริเวณนั้นอีกเลย"

---++++--- เก็บเอามาฝาก -----++++-----

"อยากจำ..ก็จงจำ อยากลืม...ก็จงลืม
ความจำของคนเรามีขีดจำกัด จำได้มาก จำได้น้อย แล้วแต่รอยหยักในสมองของแต่ละคน
และเนื่องจากขีดจำกัดแห่งความจำนี้เอง..เราจึงควรเลือกจำสิ่งดี ๆ
จำไว้เพื่อ..สักวันนึงได้นึกถึง แล้วทำให้มีรอยยิ้มขึ้นมาได้บ้าง
จงจำเถอะ...อย่าได้ลืมสิ่งที่ไม่ดี
จำไว้เพื่อ...สักวันนึงเราอาจต้องการใช้มันเป็นป้ายบอกทางให้เราเลือกทำ เพื่อสิ่งที่ดีที่สุด
คนเราเลือกได้ อยู่ที่ว่าเราเลือกจำอะไรเท่านั้น"
จาก i am ใน "จะคิดถึงกันไหม" :::: www.bookcyber.com (7-12 ต.ค. 43)

@^-^@

อื้อฮือ

^_^

=^O^=

มีงานดี ดี ให้อ่านอีกชิ้นนึงแล้ว...
พยายามต่อไปนะจ๊ะ...จะเอาใจช่วย ( ^^ )

ู^_^

ขอบคุณค่ะที่หางานดีๆมาให้อ่าน

:)

( ^o^ )

^o^ เนฌาขยันจริงๆ เลย
ดีๆ วันหลังมีอะไรหนุกๆ เอามาให้อ่านอีกนะ

เอาอีกๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ

คราวหน้าพี่ส่งภาพไปให้ปุ้มแต่งให้ได้ป่ะ

อยากลืมกลับจำ อยากจำกลับลืม

@^o^@

คราวหน้าพี่ส่งภาพไปให้ปุ้มแต่งให้ได้ป่ะ
โดยคุณ : sunflower - [ 10 พ.ค. 2544 , 21:39:57 น.]

พี่ริน นู๋เองก็อยากลองแต่งจากภาพเหมือนกันอ่ะค่ะ แต่ไม่รู้จะออกมาเป็นแบบไหนนะ แล้วไว้คุยกันค่ะ ^ ^

เนฌาท่าจะรุ่งทางนี้นะเนี่ย

อย่างนี้เค้าเรียก.....โดน.....
:)

:)
:)
:)