สวัสดี แก....

ฉันไม่รู้ว่าแกอยู่ไหนแล้วว่ะ แต่แกไม่ต้องมาอยู่แถวฉันนะ ฉันกลัวผี ถึงฉันจะคิดถึงแกก็ตาม

แน่นอน เมื่อคืน ฉันงง มาก ๆ ที่มีข่าวที่มันคิดไม่ถึงขนาดนั้นโผล่ขึ้นมาบน เฟซบุ๊ค อ่านจนแน่ใจแล้ว ก็ยัง งง อยู่

แน่แหละ วันนี้ฉันต้องเขียนอะไรถึงแกแน่ ๆ ขอตั้งกระทู้ใหม่ด้วย เผื่อวันไหนฉันคิดถึงอยากอ่านมันอีก ฉันจะได้เสริจค้นหา ง่าย ๆ วันนี้ฉันยอมโดน มาสเตอร์ ด่าว่าใช้กระทู้เปลือง

สิ่งแรก ที่ฉันคิดจะตั้งหัวข้อกระทู้คือ

"ปล ฉันมีเรื่องจะบอกว่าแกเคยเป็นพระเอกในนิยายที่ฉันรัก"

งง ไหม ไม่รู้แกจำได้หรือเปล่า เมื่อประมาณ หลายปีที่ผ่านมา ในเวบเคยเล่นแต่งนิยาย ต่อ ๆ กันไปมา ฉันชอบนิยายเรื่องนั้นมาก ๆ เลย แม้ตอนจบมันออกทะเลไปหน่อย 5555

แต่นิยายเรื่องนี้อยู่ในใจฉันมาตลอด

นางเอกชื่อ    ปอย
พระเอกชื่อ    เปต

ฉากที่อยู่ในหัวฉันคือสระน้ำ และสนาม ที่จุฬา....นางเอก คือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ และพระเอก คือ....นาย ปล


ก่อนฉันตั้งกระทู้นี้แน่นอนฉันต้องเสริจหาข้อมูลและอยากกลับไปรื้อฟื้นความทรงจำก่อน ฉันจำคีย์เวริดไม่ได้ เลยคีย์ชื่อตัวเองไปก่อน ฉันเจอกระทู้นั้น แล้วถึงบางอ้อว่า...อ๋อ ที่ฉันจำภาพว่าพระเอกคือนาย ปล. ก็เพราะ.....



นาย ปล. เป็นเจ้าของกระทู้นี้เอง......


ฉันนั่งอ่านอยู่นาน แล้วฉันก็หัวเราะ แล้ว ก็ยิ้มพร้อมกันน้ำตาซึมได้ว่ะ ถึงแม้แกจะไม่อยู่แล้ว .... แต่ฉันเหมือนได้คุยกับแกอีกครั้งหนึ่ง ดีใจจัง

อีกหลาย ๆ กระทู้ ที่มีชื่อฉัน มีชื่อ ปล. ปรากฏ อยู่เสมอ ๆ

ขอบคุณนะ สำหรับมิตรภาพ ดี ๆ

ปล. แกเคยยืมหนังสือหน้าปกพี่จิกเล่มที่ที่ฉันได้รางวัลในงานมีตติ้งครั้งหนึ่ง แกบอกว่าแกอยากอ่านสัมภาษณ์ใครบางคนในนั้น....ถ้าจำไม่ผิดวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่ฉันได้เห็นตัวแกเป็น ๆ ฉันแค่จะมาบอกว่า หนังสือเล่มนั้น ฉันยกให้แกเลยนะ





ถ้าใครอยากไปคุยกับ ปล เหมือนหนู ลองเข้าไปดูนะคะ

เมื่อวานนี้.... ป.ล.

http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=08685

โดยคุณ :

กว่าจะอ่านจบคงถึงเช้า พระเอกเพิ่งบอกชื่อเอง... เปตเอ้ย
ใน FB ขุดคุ้ยกระทู้เก่ามาเล่าใหม่ ได้ระลึกถึงกันไม่ใช่แค่ คิดถึง ป.ล.
หลายนามจอที่ห่่างเหิน ห่างหาย หลายข้อความที่อ่านแล้วยังคงขำ ยังคงซึ้ง ยังอึ้ง ๆ ว่าคิดกันได้ไงฟะ?

สิบปีกว่าที่ฟาดฟันฝีปาก หลากฝีมือ ได้กลับมาย้อนอ่านอีกครั้ง เหมือนได้นั่งล้อมวงดูรูปเก่า ๆ
คล้าย ๆ มานั่งอ่านบันทึกประจำวันที่เคยร่วมกันทำไว้

เป็นมีทติ้งที่ความสุข กับ ความเศร้า รวมตัวกันได้ปั่นป่วนที่สุด
เป็นผลที่ไม่อยากได้จากเหตุอย่างนี้เลย

โดยคุณ :

เด็กน้อยฯ จ๊ะ ไม่เปลืองกระทู้หรอก ดีใจซะอีกให้มันได้กระเตื้องซะบ้าง

โดยคุณ :

คิดถึงเหมือนกัน อย่างน้อยก็มีส่วนร่วมในนิยายเรื่องนี้

อืม..ยิ้มกว้างๆ ของนาย ป.ล. ยังติดตาอยู่เลย

โดยคุณ :

เดี๋ยวจะตามไปอ่านกระทู้เก่าดูนะจ๊ะ

Touchdown! That's a really cool way of putntig it!

โดยคุณ :