วันนี้ของหมีสมองฯ ๐๘
วันพิเศษเล็ก ๆ ของฉันในปีนี้ ไม่ได้หนีไปไหนต่อไหน ทั้ง ๆ ที่วันหยุดติดกันเอื้ออำนวยอย่างที่สุด
พอวันนี้ผ่านมา ฉันจะมีนึกออกว่าตัวเองลืมวันสำคัญของเพื่อนคนใดไปบ้าง ไม่ได้ตั้งใจลืมหรอกนะ
แต่ใช้ชีวิตประจำวันอย่างไม่รู้วันที่ ว่าวันนี้ปฏิทินบอกตัวเลขอะไร
รู้เพียงกลางวันกับกลางคืน
ฉันชอบที่จะหายสาบสูญไปจากชีวิตประจำวันในช่วงวันเกิด
ไปอยู่ในที่ ๆ เรียบง่ายที่อยากอยู่
แล้วก็ได้มีโอกาสระลึกไปอีกสู่หลาย ๆ ปีที่ผ่านมา ว่าทำอะไรไปบ้าง คิดมากยิ่งกว่างานวันปีใหม่เสียอีก
พออดีตจบ ข้ามต่อไปเรื่องอนาคต ฉันคิดถึงเรื่องความตายอยู่บ่อย ๆ
ไม่ใช่ด้วยความเศร้า แต่เห็นว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต ชีวิตมันสั้น ฉันเองก็อยากมีเวลาทำอะไร ต่ออะไรอีกหลายต่อหลายอย่างก่อนที่เวลาจะหมดลง
สิ่ง ๆ หนึ่งมันก็มีอายุขัยของมัน เราเองต้องทำตามวัย และเวลาก็ไม่เคยมารอเราเสียด้วยสิ
ปีนี้ฉันไปเที่ยวงานรับปริญญา!! มีคนถามว่า มันเหมือนไปเที่ยวตรงไหนพี่ - _ -' ??
ฉันอยู่กับสิ่งใหม่ในชีวิตของฉันไง อยู่กับมิตรภาพใหม่ของชีวิต
ฉันไม่ไปก็ได้นี่ ฉันไม่ได้พิเศษอะไรกับใครเขานักหนา
ฉันเลื่อนวันพบกลุ่มเพื่อนอีก 3-4 กลุ่มไว้ก่อน แล้วค่อยจัดคิวนัดพบ วันพิเศษก็ดีตรงนี้ล่ะ ทำให้เราได้เจอกัน
ได้อุ่นใจว่าเรายังมีใครผูกพันกับเราบ้าง แม้ปีนึงจะมีสักครั้ง พอถึงวันนี้ ทุกอย่างก็พิเศษพิสดารไปซะหมด
ตั้งแต่วันที่คาถาเลขเจ็ดพาเด็กตัวเล็ก ๆ มาให้ครอบครัว
วันอาทิตย์ ที่ 7 เดือน 7กรกฎา พ.ศ. 2517 เวลา 7.00น.
แม้วันนี้จะมีอายุปาเข้าไป 27 ปีแล้ว ปาฏิหารย์ก็ยังมีบังเกิดขึ้นช่วงนี้ทุกที กินเวลาประมาณ 2 เดือนก่อนหลัง
ไม่ดี ก็ร้ายเลย ทะยอยมาให้ความแปลกใจบังเกิด
ความอบอุ่นตรงหน้าผ่านน้องแมค สร้างรอยยิ้มเคล้าน้ำตา
มันเป็นวันแห่งโอกาสให้หัวใจมีความรู้สึกดี ...ดี
ไม่มีคำใด... แต่ทำให้ฉัน วาดรูปมาในเฟรมเล็ก ๆ ตอนบ่ายวันอาทิตย์ ใกล้ต้นโหระพา??
ออกมาแทนคำนั้น... แต่ไม่รู้ทำไมนะ วาดเสร็จมานั่งดู
ถามตัวเองว่า ตกลงนี่ฉันนิสัยเศร้าหรืออย่างไร
หัวใจยิ้มอยู่ ก็ยังแลดูเหงา....
: อาทิตย์ ๘ กรกฏ ๔๔
โดยคุณ :
หมีสมองเล็ก - [18:03:17 8 ก.ค. 2544] |
