เมื่อวานหน้าแตกนิดหน่อย ประมาณว่าคุยโทรศัทพ์กับเพื่อนคนหนึ่ง ก็คุยกันไปเป็นนานจนกระทั่งจะวาง
เราก็พูดว่า...แล้วพรุ่งนี้จะโทรอิ๋วนะ
เพื่อนที่เราคิดว่าเป็นอิ๋ว...นี่ยุ้ยนะ ไม่ใช่อิ๋ว
เหมือนมีเสียงฟ้าผ่า และแก้วแตก(เปรี้ยง..แพล้ง
แพล้งๆๆๆ)
แล้วเราก็พูดว่า...ขอโทษนะจ๊ะยุ้ย เรารักยุ้ยนะ
รักมาก แฮะๆๆ
เชื่อว่าทุกคนน่าจะมีเรื่องหน้าแตกกันบ้าง เล่าให้ฟังบ้างซิคะ

มีเหมือนกันค่ะ
เรื่องโจรขโมยลำไย
เมื่อครั้งยังเด็กขณะกลับบ้านระหว่างทางกลับนั้น เราก็เดินผ่านร้านขายผลไม้ที่ตั้งอยู่บนทางเท้า ด้วยความที่เป็นคนช่างพูดช่างคุย
เราก็มัวแต่เดินคุยกัยเพื่อนๆไป ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงยายแก่ๆ ตะโกนตามหลังมาว่า ลำไย ลำไย แล้วเราทั้งกลุ่มก็หันกลับไปมองที่คุณยายคนนั้น แล้วคุณยายก็บอกว่าจะเอาลำไยยายไปไหน ทันใดนั้นเองเราก็รู้สึกได้ว่าชายกระโปรงของเรามันเหมือนมีอะไรมาถ่วงอยู่........นั้นคือลำไยนั่นเอง
@^_^@

เราว่า ยุ้ยก็คงจะนึกไว้เหมือนกันนะว่า
โอเค เราก็รักวันยี่เป็งนะ แต่ตอนนี้ขอไปไกล ๆ เราหน่อยได้ป่าว เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ
ล้อกันเล่น เย็น ๆ ใจ

แตกเพล้ง ! คงไม่เคย ๆ แต่โก๊ะ ๆ นะ
เช่นตกสะพานข้ามถนนหรือหกล้มใน
เซ็นทรัลฯ แบบเนี่ย

ก็ตอนเด็กๆน่ะ ประมาณ ป.6 วันนั้นมีงานมอบเกียรติบัตรให้นักเรียนที่ทำคุณงามความดี พ่อแม่ ผู้ปกครอง มากันเต็มห้องประชุม ไอ้เราก็ได้รางวัลกะเขาด้วย ต้องขึ้นไปรับบนเวที คุณครูก็มาเตี๊ยมว่า
"รับแล้วให้ยืนรอเพื่อนข้างบนก่อนจะได้ถ่ายรูป"
O.K.เข้าใจ ถึงเวลาเค้าก็ประกาศชื่อ ( ปลายฟ้าเป็นคนที่ 3 คนสุดท้ายของห้อง ป.6/1 ) รับเสร็จก็ยืนถ่ายรูปกะเพื่อน 3 คน ปลายฟ้า ยิ้ม..ยิ้ม..ยิ้ม.. ช่างภาพถ่ายรูปเสร็จ
ปลายฟ้า..เธอยังยืนยิ้มอยู่ หน้าเชิด แต่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะครืน...อ้าว!ไอ้เพื่อน 2 คนมันเดินลงไปแล้ว ปล่อยให้เรายืนยิ้มอยู่คนเดียวสะกิดซักนิดก็ไม่มี เพล้ง เพล้ง เพล้ง อายมากกกกก รีบวิ่งลงจากเวทีเลย
(ไอ้เราก็นึกว่าต้องรอให้เพื่อนห้องอื่นรับเสร็จแล้วค่อยลงมาทีเดียว ที่แท้ก็รับเป็นห้องๆไป
แม้เหตุการณ์นี้จะผ่านมานานแล้ว แต่ภาพมันยังตามมาหลอกหลอนจนปัจจุบัน)

: )