เพิ่มเติมเกี่ยวกับเนื้อหา
เรื่องย่อตั้งแต่ต้น+ตอนต่อ1ที่
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp
ID=08734
ถ้าเรื่องย่ออ่านไม่เข้าใจ ก็ไปอ่านตอนแรกได้เลยที่
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=08685
ขอขอบคุณผู้ที่เกี่ยวข้องทุกท่านครับ

โดยคุณ :

เรื่องย่อตั้งแต่ต้น+ตอนต่อ1ที่
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=08734

เรื่องย่อตั้งแต่ต้น+ตอนต่อ1ที่
http://www.chaliang.com/Board-Detail.asp?ID=08734

ทำไมต้องทำลิงค์เพิ่มล่ะครับ?(ของเขาก็ดีอยู่แล้วนี่)

โดยคุณ :

อ้อ...
เข้าไม่ได้...

โดยคุณ :

...................................................................

มาสิ  ขึ้นมาสิ  เตรียมต่ออยู่  (อีกแว้ววว)

...................................................................

โดยคุณ :

เฮ้ ต่อเลยสิครับ ว้า....โธ่

โดยคุณ :

(ต่อจากคคห.ที่แล้ว)
.
.
.
เพราะผมก็ขึ้นไม่ถูกเหมือนกัน

โดยคุณ :

เอาเป็นว่า แย้มๆให้หน่อยพอเป็นทางให้นะขอรับ คุณติดดิน...
"ใช่แล้ว ผมรู้จักชื่อคุณ ตอนไปอ่านรายชื่อคณะทำงานในการจัดค่ายอาสาฯครั้งที่2...ได้ยินว่าคุณเป็นตัวตั้งตัวตีเลยนี่ หรือว่าไง?"แมนพูด
"ใช่แล้วครับ"เปตตอบ
"แล้วไม่ทราบว่า ทำไมต้องทำค่ายครั้งที่2ด้วยล่ะครับ"แมนยังไม่หายสงสัย
"คือว่า...ค่ายครั้งแรกผมจะชวนใครคนหนึ่งไปแล้วทางคณะทำงานเก่าเขาดันเปลี่ยนไปทำงานวัดฯซะก่อนน่ะครับ ก็เลยอยากจะจัดอีกรอบหนึ่ง" เปตตอบ
"อ้อ..."แมนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แล้ว..."แมนพูดต่อว่าอะไร...ต่อกันให้หน่อย...(โดยเฉพาะคุณติดดิน)
บัดนั้น ชิ่งฯ(หวังว่าคุณทีจะไม่สงวนลิขสิทธิ์นะครับ....ไม่งั้นโดนฟ้องตายห่_เลย)

โดยคุณ :

.
.
.
"อ้อ..."  แมนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แล้ว..."  ก่อนที่แมนจะถามประโยคต่อไปเขาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเรียก

... แมน  
          แมน
                  แมน
                          แมน
                                  เฮ้ย ///  ไอแมน
                                                       
แมนค่อยๆหันไปตามเสียงที่เรียก

ทันใดนั้นเขาก็สะดุ้งโหยง  

ก็จะไม่ให้สะดุ้งโหยงได้ไงเพราะประโยคต่อมาเขาได้ยินว่า

" เฮ้ยไอแมน  ตื่นได้แล้วโว้ย "




แมนงัวเงียตื่นขึ้นมาทันเห็นภาพเพื่อนคนที่ปลุกเดินออกจากห้องบรรยายไป

ตอนนี้ก็เหลือแค่เขานั่งมองกระดานขาวที่อาจารณ์ฝากรายมือไว้ให้เป็นของที่ระลึก
กับบรรดาเก้าอี้สามสิบกว่าตัวที่ยังนั่งอยู่เป็นเพื่อน  แต่บางตัวก็นอนอยู่กับพื้นเหมือนรอให้ใครสักคนมาปลุก

เมื่อคืนเขาคงนอนดึกไปหน่อย

แมนค่อยๆลุกสบัดหน้าสองที่เพื่อปลุกตัวเองอีกครั้ง
แล้วเดินไปจับก้าวอี้ตัวที่ล้มอยู่ให้กลับตั้งขึ้นแล้วถามตัวเองว่า
จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย
ที่อดได้รางวัลที่หนึ่ง
แต่ก็ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้ซาเล้งตั้งล้านห้านี่...แมนยิ้ม

...วี้หว่อ  วี้หว่อ วี้หว่อ...  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้แมนนึกได้ว่าเขาลืมอะไรไป

" พี่แมนคะ พี่แมนยังไม่ได้คืนมือถือให้ปอยเลยนะคะ
 อยู่กับพี่ตั้งแต่ความคิดเห็นที่5 ของกระทู้ที่แล้ว  แล้วนะคะ "  

" ค่ะ พี่ขอโทษ พี่ลืมจริงๆ"  แมนพูดพลางเดินออกมาจากห้องหมายจะไปที่รถ

" เดี๋ยวปอยรออยู่ที่คณะนะ  เดี๋ยวพี่ไปหา  
 แล้วปอยเรียนเสร็จหรือยังล่ะ "

" เรียบร้อยแล้วค่ะ"  ปอยตอบเสียง งอนๆ

" ดีจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ ว่าจะไปหาป้ามาเรียแกหน่อย
 เห็นแก่ไม่ค่อยมีบทมาตั้งนานแล้ว  สงสารแก "  แมนหยิบกุญแจรถมาหมุนเล่น

" จริงด้วยค่ะพี่แมน  พวกนี้ชอบสร้างตัวละครเยอะๆแล้วไม่ดูแล "   ปอยพูด
- - " ปอยพูดจริงๆนะ  ผมไม่เกี่ยวนะ " - -  ติดดินแก้ตัว

" จ้ะ  เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปรับแล้วกัน นะ "

แมนไขกุญแจรถ  
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้น  
เขารู้สึกเหมือนมีใครมองเขาอยู่
จึงหันไปดูด้านหลัง

เขาเห็นคนขัยซาเล้งยิ้มให้เขาอยู่  

โดยคุณ :

หึ...หึ...หึห์
จบซะ...
ต่อยาก...(แล้วก็ดีมากด้วย)
เอ้า!ลองดูหน่อย
.
.
.
เปตเดินปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยอ่อนออกมาจากห้องคณะทำงานการจัดค่ายอาสาครั้งที่2 พลางเดินตรงไปทางโรงอาหารเพื่อหาข้าวผัดแหนม2ก้อนกิน

"ทำไมไอ้พวกนี้นี่มันตกลงกันยากจังฟะ...ประชุมกันไปได้ตั้งสามวัน...ข้าวก็ไม่ได้กิน..เฮ้อ"เปตถอนใจ พลางรำพึงถึงการประชุมเมื่อครู่ต่อ
"ไอ้คนหนึ่งจะจัดค่ายในมหา'ลัย อีกคนหนึ่งจะไปชลฯ อีกคนจะไปเชียงใหม่ อีกคนจะไปสุไหงโกลก อีกคนจะไปชายแดนไทย-พม่า อีกคนจะไปจีน ไปไต้หวัน ไปเกาหลี ไป..."

เปตเดินพึมพำไปเรื่อยๆจนจะไปถึงจัดค่ายกันที่ดาวพลูโตอยู่แล้ว ในขณะที่เปตเดินก้มหน้าก้มตาบ่น เขาก็เดินมาถึงถนนเส้นหลักของมหาวิทยาลัย...

และในขณะที่เขากำลังจะเดินข้ามทั้งๆที่กำลังบ่นเรื่องปัญหาทางการเงินของการไปจัดค่ายฯที่ดางพลูโตนั้น...
เขาก็เห็นรถสปอร์ตคันงามของแมนที่เพิ่งหนีคนขับรถซาเล้งมาได้...
พุ่งตรงมาทางเขาด้วยความเร็วสูง!?

แย่ละสิ...
ใครก็ได้! ช่วยแต่งต่อให้มันดีขึ้นหน่อย!

โดยคุณ :

เปตยืนตกตะลึงอ้าปากค้าง
แมนกระทืบเบรกเต็มแรง...
รถสปอร์ตของแมนปัดไปมาอย่างน่ากลัว
เปตตั้งสติได้ พยายามวิ่งให้พ้นจากถนน
พร้อมๆกับเสียงดังสนั่น เปตรู้สึกว่ามีอะไรกระทบตัวเขาอย่างแรง...
เขารู้สึกว่าตัวเขาลอยคว้างอยู่กลางอากาศชั่วครู่หนึ่ง
เปตร้องลั่นเมื่อตกกระทบพื้น...
เขารู้สึกอย่างรางเลือนว่าทุกคนหันมามอง มีร่างๆหนึ่งซึ่งเขาพอเดาจากโครงร่างออกว่าเป็นผู้หญิง...ร่างนั้นวิ่งมาทางเขา
แต่ก่อนที่เปตจะทันได้สงสัยว่าเธอเป็นใคร
ทุกสิ่งก็ดับวูบลง...
.
.
รอคนอื่นมาต่อให้อยู่...สงสารผมเถอะ

โดยคุณ :

เปตตื่นขึ้น
เขาพบว่าอยู่ในโรงพยาบาล
"ปอยเองค่ะ"
"แมนเป็นไงบ้าง"
"อ้อ เห็นโวยวายอะไรไม่น่าเป็นแค่ฝันอะไรน่าถูกหวยเนี่ยแหละ ไปทะเลาะกับตำรวจอยู่"
หมายเหตุ:สิ่งต่อไปนี้ไม่เกี่ยวกับบทความ
พิเศษ เบื้องหลังบทความ
ผมได้เมล์จากนายป.ล.
ว่า"จะไม่ยอมโทรไปเลยถ้าไม่แต่ง เมื่อวานนี้ ต่อ"
จึงต้องไปหาอุปกรณ์สร้างอารมณ์
คือVDOคอนเสิร์ตของ อ่า.. ไม่บอกดีกว่า(ไม่ใช่เฉลียงแน่ๆ ที่บ้านไม่มี)
จะบอกต่อเมื่อมี5คนขึ้นไปถาม

อ้อ.
จะบอก(ว่าคอนเสิร์ตอะไร)ทางเมล์นะ

กรุณาชี้แจงเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟังหน่อยสิ(ในเรื่องนะ ไม่ใช่เรื่องคอนเสิร์ต ผมไม่อยากรู้หรอก)
อ่านแล้วมันงงยังไงก็ไม่รู้...

โดยคุณ :

เดี๋ยว...
ผมเดาเอาว่า
ผมยังไม่ได้ปูพื้นเรื่องอะไรที่จะบอกว่า...
เอาเถอะๆเอาเป็นว่าผมจะบอกคุณสั้นๆ ง่ายๆว่า...

ว่า...
เปตยังไม่รู้จักแมนสักหน่อย...
ทำไมเปตถึงถามว่า"แมนเป็นไงบ้าง"
แมนแค่พบกับเปตในจินตนาการของเขาในฝัน ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันจะเหมือนกับเปตตัวจริงหรือเปล่า?
ส่วนเปตนั้น ยังไม่เคยพบกับแมนเลยแม้แต่ครั้งเดียว...
อ้อ...ผมต้องขอโทษอยู่เรื่องหนึ่ง...

เจ้าตอนจบของผมมันอาจจะทำให้มีการเข้าใจผิดกันไปได้บ้าง
ขอแก้จาก...
"เขาก็เห็นรถสปอร์ตคันงามของแมนที่เพิ่งหนีคนขับรถซาเล้งมาได้...
พุ่งตรงมาทางเขาด้วยความเร็วสูง!?"
เป็น...
"เขาก็เห็นรถสปอร์ตสีแดงสดคันหนึ่ง พุ่งตรงมาทางเขาด้วยความเร็วสูง...
และที่สำคัญ รถสปอร์ตคันนั้น...
คือรถของแมน!"
เฮ้อ คงจะจบได้ตื่นเต้นเร้าใจกว่าเยอะ...
เรื่องสุดท้ายก็คือ...
"อ้อ เห็นโวยวายอะไรไม่น่าเป็นแค่ฝันอะไรน่าถูกหวยเนี่ยแหละ ไปทะเลาะกับตำรวจอยู่"
มันหมายความว่ายังไง
ชี้แจงด้วย...

โดยคุณ :

ขณะนี้เปตกำลังดูละครในทีวีอยู่
"ทำไมชื่อตัวละครนี่ตรงกับชื่อเราจังเลยวะ"เขาคิด
"แล้วแมนนี่ใครวะ"เขาคิดต่อ
"ปอยมาเยี่ยมเราในละครด้วย แล้วชีวิตจริงล่ะ"เขาคิดต่อไปเรื่อย
"เธอน่าจะมาเยี่ยมนะ"เขาขอคิดต่ออีกแค่ครั้งเดียว
แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...............

โดยคุณ :

เดี๋ยว...
ขอข้อมูลก่อนนะ
เปตอยู่ที่ไหน....

โดยคุณ :

แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...
พยาบาลคนหนึ่งโผล่เข้ามาบอกว่า
"คุณทรัมเปตคะ...มีคนจะเข้ามาเยี่ยมค่ะ"
"เชิญได้เลยครับ"เปตตอบ
ในใจเปตอยากจะให้เป็นปอยเหลือเกิน...
พยาบาลสาวเดินออกไปข้างนอกสักครู่ ก็เดินนำหน้า"คนที่จะเข้ามาเยี่ยม"เข้ามา
ที่สำคัญคนๆนั้น...
เป็นหญิงสาว!!!
เปตเริ่มใจชื้นขึ้น มีหวังมากขึ้นอีกหน่อยแล้ว...โธ่ เราคิดอะไรอยู่วะเนี่ย...เปตเริ่มด่าตัวเอง
และพยาบาลก็เปิดทางให้"ผู้มาเยี่ยม"เดินเข้ามา
เธอก็คือ...
ให้คนอื่นต่อ(ทั้งปีเลย...)

โดยคุณ :

ปอยนั่นเอง
เธอเดินนำมา
ตามด้วยผู้ชายคนหนึ่ง
"ปอย พาใครมาด้วยเหรอ"เปตยิงคำถามก่อน
"อ๋อ เขาชื่อ... "ปอยตอบไม่ทันจะจบ
"เดี๋ยวไปไหนต่อดีจ๊ะ จะไป.."ชายคนนั้นถามปอย
"อ๋อ..เดี๋ยวคิดอีกทีแล้วกัน อย่ามาถามตอนนี้สิ"ปอยตอบ
และแล้วชายคนนั้นก็พูดว่า
"เปต เราแบ่งงานค่ายกันเถอะ"แต่เปตฟังผิด(ชนิดหนัก) เลยเป็น
"ปอย เราแต่งงานที่ค่ายกันเถอะ"
ขณะเดียวกันเสียงเพลงจากทีวีที่เปตเปิดนั้นเอง ก็มาถึงท่อนเด็ดของเพลงๆนึง(ขอโทษด้วยที่ไม่ใช่เฉลียง)ที่ว่า.......
"ไม่รักไม่ว่า แต่อย่าสงสาร ไม่เคยต้องการคนมาเห็นใจ ยังไม่ตาย ก็อยู่กันไป ก็เท่านั้น"
เปตเร่งเสียงทีวีเพื่อให้ปอยได้ยิน ขณะที่ปอยวางกระเช้าคะน้าหมูกรอบอัดกระป๋อง
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเปต คือ......"
ต่อประโยคให้ปอยที่เถิด
ป.ล.แต่งผิดประการใด ขออภัยด้วย(กลัวตายเหมือนกระทู้ที่ผ่านมา)

โดยคุณ :

งงอีกแล้ว...
ขออภัยด้วยนะครับ ตอนนี้สมองตันมาก
แล้วก้ค่อนข้างจะมีเรื่องให้คิด...
รบกวนคุณสมาชิกกลางเก่ากลางใหม่แต่งต่อให้ที...(คุณโผล่มาตอนไหนหว่า...ไม่เห้นจะรู้เรื่อง แนะนำตัวก็ไม่แนะนำ ยังไงกันคุณ)

โดยคุณ :

เรื่องเวลา...ผมว่าประมาณกระทู้คุณแม่มดน้อยละมั้ง...(ขอขอบคุณนาย ป.ล.มา ณที่นี้ด้วย ที่ถอดภาษาไทยให้)
ส่วนที่ไม่ได้แนะนำตัวไว้อธิบายทีหลังดีกว่า คือเรื่องมันยาวน่ะ...
เอาเถอะ...ต่อเลยดีกว่า
เปตเร่งเสียงทีวีเพื่อให้ปอยได้ยิน ขณะที่ปอยวางกระเช้าคะน้าหมูกรอบอัดกระป๋องลงข้างเตียง

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเปต คือ......"ปอยเริ่ม

"คืออะไร ปอยอ่านใจพี่ออกหรือยังไง"เปตขัดขึ้น

"เปล่า...พี่ทำท่าไม่ค่อยดี ปอยกลัวว่าพี่จะเข้าใจผิด ก็เลยจะบอกว่า..."

ปอยหยุดนิดหนึ่งเพื่อวางถุงของฝากอีกประมาณหนึ่งคันรถลงบนโต๊ะข้างเตียงมันโยกเยกคลอนไปมาราวกับกำลังจะล้ม
เปตมองมันอย่างหวาดๆราวกับมันกำลังจะระเบิดใส่หน้าเขา
เปตหันกลับไปที่ปอยที่กำลังสะบัดมือให้หายปวด เปตส่ายหน้าน้อยๆ

"ว่า?..."เปตถาม

"ว่าผู้ชายคนนี้ เป็นทีมงานในค่ายน่ะ เขาจะมาบอกความคืบหน้าพี่เรื่องสถานที่จัด เขาบอกว่าตกลงกันได้แล้ว เขาก็เลยวิ่งตามพี่มาที่ถนน พอดีเห็นปอยกำลังส่งพี่ขึ้นรถพยาบาล พอได้ความว่าถูกรถชนก็เลยตามมาที่นี่"ปอยบอก

"อ้อ...แล้วใครล่ะ"เปตถาม

"พี่เปตดูเอาเองก็แล้วกัน"ปอยตอบ พลางก้มลงมากระซิบ"จริงๆแล้วปอยไม่อยากจะพามาหรอก สงสารมาก เดี๋ยวพามาจะกลายเป็นการเพิ่มตัวละครอีก เดี๋ยวก็ถูกทิ้งให้ลืมอืกหรอก ไม่ไหว นายคนแต่งชื่อยาวคนนี้ทำไมไม่ให้เขาฝากปอยมาบอกก็ไม่รู้..."ปอยบ่น
อ้าว...แต่งอยูดีๆ โดนด่าเฉยเลย
"ไม่รู้ละ อยากแต่งอย่างนี้ทำไมล่ะ"ปอยเถียง
อ้าว...ไปโทษคนง่ายๆซิ เขาแต่งว่า"มีผู้ชายเดินตามมาด้วยคนหนึ่ง"ผมก้ต้องต่อให้สิ
"ก็ทำให้มันเป็นบุรุษพยาบาลหรือภารโรงไปซิ"ปอยยังเถียงต่อ
นี่ปอย...
"เอ้าพอๆๆ หยุด ที่เขาทำมันก็มีเหตุผลนะ"ผู้มาด้วย เดินออกมาแสดงตัวจนได้

เปตอ้าปากค้าง"ไอ้ธนินทร์..."
"อือ อะไรเหรอ"ผู้มาด้วย หรือ "ธนินทร์" พูด

ก่อนที่เปตจะทันได้พูดอะไรต่อไป ปอยก็ขัดขึ้น
"เหตุผลที่ว่าคืออะไรคะ พี่ธนินทร์"
"อ้าว ก็สถานที่จัดค่ายเนี่ย มันเป็นความลับ รู้กันได้เฉพาะในกลุ่มทีมงานเท่านั้น จะไม่เปิดเผยจนกว่าจะพร้อมรับสมัครยังไงล่ะปอย"ธนินทร์พูด"อ้อ แล้วก็เรียกผมว่า นิน ก็แล้วกันนะ"

"แล้วตกลงจะจัดค่ายกันที่ไหนล่ะ"เปตถามอย่างตื่นเต้น
"เรื่องนั้นน่ะ เอาไว้ก่อนเถอะ"นินพูด เปตทำหน้าสงสัย ปอยกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ พลางมองไปทางประตูห้องด้านหลังนายธนินทร์
"เพราะฉันมีของฝากมาให้นาย"นินยิ้มยิงฟัน แล้วยกของฝากประมาณสองคันรถมาวางที่โต๊ะข้างเตียง...
เปตกลอกตาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ล้มลงไปนอนด้วยท่าทางที่เบื่อหน่ายสุดๆ
พร้อมๆกับที่โต๊ะข้างเตียงหักลง...
ที่เหลือรบกวนต่อให้ด้วย

โดยคุณ :

เปตตั้งสติ ลุกขึ้นมาได้ พลางตะโกนเรียกพยาบาลที่อยู่นอกห้อง
"คุณพยาบาลครับ"
พยาบาลสาวเดินเข้ามา"อะไรคะ?"
"โต๊ะข้างเตียงนี่มันหักน่ะครับ ช่วยเอามันไปเปลี่ยนหน่อย"เปตพูด
"ได้ค่ะ"
เธอเดินออกไป
"เอ้า...ไอ้นิน ตกลงจะไปจัดค่ายที่ไหนล่ะ?"เปตถาม
"ความลับ"นินตอบยิ้มๆ
"อ้าว...ไหงงั้นล่ะ ฉันก็เป็นทีมงานนะโว้ย"เปตแย้ง
ธนินทร์พยักพเยิดไปทางปอย แล้วพูดขึ้น
"ให้ปอยออกไปก่อน"
"โธ่นิน..."เปตอ้อนวอน
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เปต ปอยกำลังจะออกไปหาป้ามาเรียอยู่พอดี จะไปเอามือถือคืนนะค่ะ"ปอยพูด พลางค้อนให้ธนินทร์หนึ่งวง ธนินทร์ปิดปากหัวเราะ
"ทำไม...มีอะไรน่าขำคะพี่นิน"ปอยถาม ยังคงค้อนอยู่
"ไม่มีอะไรหรอก แค่กลัวว่าปอยจะเห็นพี่เป็นตะปูซะก่อนน่ะสิ"ธนินทร์พูดทั้งๆที่ยังหัวเราะอยู่
"บ้า..."ปอยพูด ค้อนธนินทร์วงสุดท้าย ก่อนเปลี่ยนสายตาไปที่เปต
"เดี๋ยววันหลังปอยมาเยี่ยมใหม่นะ"ปอยพูด เปตพยักหน้า
"เอาละ น้องปอยไปแล้ว ตกลงจะจัดค่ายที่ไหน"เปตเร่ง
"ก็...คณะกรรมการที่เหลืออยู่หลังจากที่แกวิ่งออกไปจากห้องประชุมตกลงกันว่า...ปีนี้จะจัดค่ายกันที่ จังหวัด ช..."
ช...อะไร คนอื่นช่วยหน่อย

โดยคุณ :

เฮ้! ผมจะไม่ต่อ จนกว่าจะมีคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่:
-คนง่ายๆ
-สมาชิกกลางเก่ากลางใหม่
-และคุณติดดิน
มาแต่งต่อนะ(คนอื่นอยากจะต่อก็ตามใจ)

โดยคุณ :

ไม่จบ...ก็ไม่จบ(วะ)

โดยคุณ :

โธ่...อุตสาห์ประชดแล้วนะ...ฮือๆ

โดยคุณ :